Χρυσοθηρες

-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΥΦΑΝΤΗΣ- (Ηρακλή), - πολιτικού επιτρόπου με το βαθμό του αντισυνταγματάρχη της ηρωικής 2ης Μεραρχίας του ΔΣΕ Ρούμελης

-ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ. Γεννήθηκε το 1916 και καταγόταν από τη Μ. Ασία. Πήρε μέρος στον πόλεμο του 1940 - 41 και τραυματίστηκε. Αντάρτης του εφεδρικού ΕΛΑΣ στην Κατοχή και καθοδηγητής στα χωριά του ν. Πέλλας, κυνηγημένος μετά την απελευθέρωση, παράνομος αναγκάστηκε, το 1948, να καταφύγει στον ΔΣΕ. Πολέμησε με το βαθμό του Λοχαγού Πολιτικού Επιτρόπου και τραυματίστηκε επανειλημμένα. Αμέσως μετά τον εμφύλιο, βρέθηκε πολιτικός πρόσφυγας στην Πολωνία.

-ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΣΥΡΟΠΟΥΛΟΣ, αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ. Γεννήθηκε τα Φάρσαλα Στον πόλεμο του '40 τραυματίστηκε. Από το 1941 συμμετείχε, ενεργά και δυναμικά, στην οργάνωση της Εθνικής Αντίστασης στην επαρχία Αλμυρού κι αναδείχτηκε στέλεχος του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, ενώ στον ΔΣΕ, πήρε μέρος στις μάχες του Γράμμου ως επίτροπος Τάγματος. Πολιτικός πρόσφυγας στην Τασκένδη, από κει στη Ρουμανία

Στο Δημοκρατικό Στρατό ένας πρακτικός τρόπος για τη συγκέντρωση πληροφοριών ήταν η «γιάφκα». Και είναι γιάφκα ένα ορισμένο σημείο, κρυφό, όπως μια κουφάλα δέντρου, δυο χαρακτηριστικές πέτρες ή κάποιο ερημικό καλύβι. Εκεί έρχεται ο αντάρτης που ανήκε στο Κ.Π. (Κέντρο Πληροφοριών), άφηνε το σημείωμα με τις πληροφορίες για να τις παραλάβει το τμήμα, ο Καπαπίτης που ήταν αρμόδιος. Στα χρόνια του Δημοκρατικού Στρατού ήταν μεγάλη η αξία της πληροφορίας, γιατί δεν διαθέταμε τόσους ασυρμάτους.


καπαπίτες, από τα αρχικά Κ. Π. (= Κέντρο Πληροφοριών) ήταν στον εμφύλιο πόλεμο, οι αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού που δεν συμμετείχαν σε μάχιμα σώματα, αλλά έμεναν κοντά στα χωριά τους και λειτουργούσαν ως σύνδεσμοι για τη συγκέντρωση πληροφοριών, την απόκρυψη όπλων και τροφίμων, τη σύνδεση αποκομμένων τμημάτων.

Ο καλός Καπαπίτης έπρεπε να είναι έμπειρος μαχητής, να ξέρει τέλεια την περιοχή του, να αντέχει στις κακουχίες, να έχει πολυμελή οικογένεια και μεγάλο σόι για να τον βοηθούν όταν χρειαζόταν

-οι Πολιτικοί Επίτροποι Υπαίθρου ήταν επίλεκτοι και έμπιστοι στην κομματική ηγεσία αγωνιστές, πολλοί μάλιστα με πολεμικές δάφνες, που μείνανε στην Ελλάδα και μετά το τέλος των στρατιωτικών επιχειρήσεων του Εμφυλίου και αντικείμενο της δράσης τους ήταν η περισυλλογή και ασφαλής μεταφορά στις Λαϊκές Δημοκρατίες «ξεκομμένων» μαχητών, η συλλογή πληροφοριών, καθώς και άλλες ριψοκίνδυνες αποστολές.